De afgelopen dagen verbleven we in een mooi hotel in Purwokerto en hebben we wat meer de toerist uitgehangen. Zaterdag bezochten we eerst de plaatselijke Huishoudschool, een project van Pikulan. Hier krijgen meisjes vanaf 13 jaar onderwijs in koken, bakken en naaien en werkloze vrouwen kunnen met een micro-krediet cursussen volgen in bakken om vervolgens de gemaakte producten te verkopen. Het gemiddelde maandsalaris ligt rond de 160 euro dus een bijverdienste is wel nodig. Ook om te voorkomen dat je uiteindelijk je heil zoekt in de prostitutie! Daarna gingen we naar de vulkaan-moutain. Een prachtig park aan de voet van een vulkaan. We gingen in de beentjes want wilden perse een hoger gelegen warm water bron bezoeken. Ook ik wilde in de heilzame bron, je weet nooit waar het goed voor is. Kreeg de broekspijpen niet hoog genoeg opgerold, naja dan maar met broek en al erin, maar erin zal ik. 45 graden, heerlijk!! We reden door naar de rijstvelden, klauterend over smalle walletjes en beekjes kwamen we bij een paar landarbeiders en mochten zelf wat rijst dorsen. Altijd leuk voor een fotomoment. Zondagmorgen (vandaag dus) ging de groep naar een kerkdienst. Die was al om 08.00 uur en Sophia en ik lieten dit aan ons voorbij gaan. Even wat langer liggen was erg welkom na 5 dagen half 7 uit bed. Als echte diva's lagen we om 11.00 uur bij het zwembad. La Paay en Brard waren er niets bij en alleen de kaviaar en champagne ontbraken nog. Over drinken gesproken; dat is hier een heel ritueel. Stel je voor: je gaat naar het barretje bij het zwembad en besteld 2 Bintangs (het Indonesische Heineken). Het zijn grote flessen bier dus je besteld er 2 extra glazen bij om het bier te delen met de anderen. Degene achter de bar belt de bestelling door naar het hoofdgebouw. Minstens 20 min later komen 2 andere bedienden met het bier. De ene draagt de flessen en de andere de glazen. So far so good. Maar de 2 extra glazen zijn geen bierglazen maar wijnglazen. Sjoet, dus gaat de bediende terug naar het barretje waar de bestelling voor 2 extra bierglazen wordt doorgebeld aan het hoofdgebouw, waarna je vervolgens weer 20 minuten moet wachten op die glazen. En zo herhaalt zich dat elke keer als je iets wilt drinken. Over inefficient werken gesproken. Ik zie hier een schone taak weggelegd voor het Bazuin-barteam! En misschien kan dj-Theun dan ook meteen meekomen want de muzieksmaak hier is ook niet geheel de onze! Wat we ook missen is het fetpantsje en een blokje kaas of worst bij de borrel. Het is een en al zoetigheid en koekjes, gek dat hier zo weinig dikke mensen zijn. Vanmiddag gingen we in een lange stoet van 12 bedjaks naar het centrum van de stad om de economie hier wat te stimuleren. De rupiahs branden ons al dagen in de broekzak dus we gingen op de struun naar wat leuks. Alles is hier spot goedkoop maar helaas is ook dit niet onze smaak. Veel schoentjes met blingbling, shirts met schreeuwerige prints of typische Indo-kledij waar we met geen mogelijkheid inpassen. Mmmhhhh, we willen iets kopen! Sophia en ik proberen ons geluk in een zijstraat maar moeten daarvoor wel een drukke weg over. Bij de zebrapaden is geen stoplicht dus ook hier moet je brutaal zijn wat wij dan ook zijn. Met onze mooiste glimlach wagen we de overtocht maar vergeten ff dat het verkeer hier aan de andere kant van de weg rijdt dan bij ons thuis. In een draf, laverend en met de slappe lach komen we toch aan de overkant. En dan vervolgens net doen of zien we niet dat de Indo's ons met open mond nastaren, hahahaaaa! Al met al weer veel beleefd, zie ook mijn foto's. Morgenvroeg vetrekken we naar Semarang, helemaal in het noorden van Java. We zijn weer benieuwd!!