Donderdag stond er veel op de planning dus ging de wekker al om 05.00 uur. Das toch geen tijd om tijdens je vakantie naast je bed te staan? Maar na een lekker ontbijt en een zon die al schijnt (25 graden) ben je dat snel vergeten. De reis gaat naar Yokjakarta en onderweg stoppen we hier en daar. De eerste stop is bij een project van Pikulan: een schooltje waar bijzonder onderwijs wordt gegeven. Ook hier is de ontvangst warm en dat ontroerd mij iedere keer! Er wordt gezongen, kinderen hebben een dansje ingestudeerd en we moeten weer eten. Ook speelt een groepje op anklungs (instrument van bamboe). De dirigent dirigeert in snelle sein-taal. Elke gebaar staat voor een bepaalde toonhoogte en aan de hand van dat teken weten de kinderen of ze aan hun anklung moeten rammelen. Bijzonder om te zien! We vervolgen de reis naar de Borobudur, 1 van de 7 wereldwonderen die op de lijst staat van Unesco Werelderfgoed. En terecht! Wat een bijzonder bouwwerk die niet van onder naar boven maar van boven naar onder is gebouwd. Ja, dat lees je goed! Het is gemaakt van een bepaald soort steen wat niet door erosie wordt aangetast. Staat vol met beelden en reliefs die een verhaal vertellen. Om het bouwwerk te kunnen bekijken moet je trappen beklimmen, veel trappen met een hoge opstap.....en het is al zo warm met 35 graden in de schaduw maar geen gezeur, we zijn hier nu. Onze inspanning wordt beloond met een geweldig uitzicht. En tussen de honderden reliefen vond ik, hoe kan het ook anders, een dame die het Naad-gebaar maakt. De Bazuin goes Indonesia! Nadat we de vele straatverkopers van ons af hebben geslagen rijden we door naar een zilversmederij. Hier worden allerlei sieraden met de hand gemaakt met een zeer hoog zilvergehalte. Wat soeveniers gaan mee in de koffer! Vrijdag begonnen we de dag met een rit van 4 uren naar een kleine kraamkliniek gesteund door Pikulan. Onderweg was er weer van alles te zien. Ondanks dat de vermoeidheid toeslaat en ik eigenlijk wel even wil slapen in de bus, hou ik m'n ogen dapper open. Ik wil niets missen en zuig alle beelden als een spons op. Wie weet kom ik hier nooit meer terug immers. De bouwstijl van de huizen in dit gedeelte van Java is anders dan waar we eerst waren. Het is nog steeds geen Jan de Bouvrie en krotjes zien we ook maar de straten zijn schoner en de huizen hebben de typische Indische stijl; van hout en met een brede oversteek of veranda. En de uitzichten onderweg zijn weer adembenemend. De kraamkliniek wordt gerund door een aantal nonnen die de zaakjes goed op orde hebben. Het hele gebouw, de kraamkamers, de tuin en de toiletten ...alles is om door een ringetje te halen. Ze ontvangen dan ook onze welgemeende complimenten want bij geen enkel project hebben wij het zo verzorgt aangetroffen! Bij het woord kliniek moet je je geen Nij Smellinghe voorstellen natuurlijk, het is klein maar super schoon en dat is heel wat voor de begrippen van hier. Tegenover de kliniek staat een klein soort hutje waar wat wordt verkocht. Een paar kindjes zitten op de stoep en wenken mij. Nieuwsgierig ga ik kijken. Ik moet binnenkomen en mag zitten op de enigste stoel en uiteraard moet ik eten. Gebakken banaan zo uit de hete olie staat op het menu. Erg lekker! Vader, moeder, opa, oma, een stuk of wat grut, alles kijkt naar mij en ze moeten giechelen telkens als ik wat zeg. Maar weer die gastvrijheid en warmte die ik voel en wat een krachtige mensen in al hun eenvoud. Dit is de plek waar ik mijn roots even heel sterk voel en begrijp waar ik vandaan kom. Ik zit daar in mijn eentje tussen wildvreemde mensen en gebakken pisang te eten en het voelt eventjes als eten bij familie ....een bijzonder moment!