Echt de laatste keer!

The eagle has landed, we zijn veilig terug op Hollandse bodem! Na een korte binnenlandse vlucht van Soerabaja naar Jakarta en een vlucht van 13,5 uur van Jakarta naar Schiphol zijn we blij weer thuis te zijn. Aan onze fantastische reis is nu echt een einde gekomen en het heeft al onze verwachtingen overtroffen. Wat is Java een bijzonder eiland, niet alleen vanwege de afmeting (wij hebben het hele eiland doorkruist) maar ook vanwege de 120 miljoen inwoners, de cultuur en de rituelen. Er is veel meer te vertellen dan in mijn blog staat en de foto's weergeven. Wij willen iedereen bedanken die interesse heeft getoond, via facebook de verhalen heeft geliked, met ons meeleefde en meereisde en iedereen die een lieve reactie achterliet. Jullie hebben genoten van de verhalen, wij hebben tijdens onze reis genoten van jullie!!! Liefs, Greetje, Wally en Sophia PS. Nog een paar foto's bijgevoegd en ja.....we hebben wel gejankt :)

De laatste dag

Op het moment dat ik dit type is het 07.30 uur en zit ik heerlijk op het bankje voor ons laatste hotel/appartement. Het is een appartementencomplex en 1 van de mooiste waar we tijdens onze reis zijn geweest. Zaterdag begon de dag met een bezoek aan het project in Madiun. Hier werd Willy Baron, vrouw van de voorzitter van Pikulan en medereiziger, verrast omdat ze jarig is. Er is een mooi spandoek, zelf gebakken taart, zang en bloemen. Geheel terecht dat Willy zo in het zonnetje wordt gezet. Ze is een sterke vrouw achter/naast de voorzitter en zorgt tijdens de hele trip goed voor ons met adviezen en natje en droogje. Klasse! Het project ligt ineen mooi straatje met kleine huiswinkeltjes, gekleurde huisjes en gezellige bloembakken. Wat een klein beetje kleur al niet kan doen, de hele straat fleurt er van op. We rijden door naar een prachtige waterval en stappen uit voor de nodige foto's. Ik heb er tijdens de reis zo'n 600 geschoten dus nagenieten van deze fantastische reis kan ik straks thuis zeker! We eten voortreffelijk in het restaurant, het is een afscheidsdiner omdat we zondag vliegen richting Nederland. Onze reisgids Made heeft voor ons een klein aandenken gekocht zodat we nog eens aan hem denken. Ik krijg een klein boedha-beeldje gemaakt van de steen van de Borobudur. Toepasselijk kadootje. Wat zullen we iedereen gaan missen want wat hebben we een lol gehad met elkaar en belevenissen met elkaar gedeeld. Je zit toch 2 weken bij elkaar op de lip en als het dan klikt met elkaar is dat heel fijn. Vandaag volgt het definitieve afscheid van de groep omdat zij nog 2 weken vakantie voor de boeg hebben. We gaan niet janken!!!......euhm. De dagen zijn om gevlogen maar het is goed zo!

Borobudur en nog veel meer

Donderdag stond er veel op de planning dus ging de wekker al om 05.00 uur. Das toch geen tijd om tijdens je vakantie naast je bed te staan? Maar na een lekker ontbijt en een zon die al schijnt (25 graden) ben je dat snel vergeten. De reis gaat naar Yokjakarta en onderweg stoppen we hier en daar. De eerste stop is bij een project van Pikulan: een schooltje waar bijzonder onderwijs wordt gegeven. Ook hier is de ontvangst warm en dat ontroerd mij iedere keer! Er wordt gezongen, kinderen hebben een dansje ingestudeerd en we moeten weer eten. Ook speelt een groepje op anklungs (instrument van bamboe). De dirigent dirigeert in snelle sein-taal. Elke gebaar staat voor een bepaalde toonhoogte en aan de hand van dat teken weten de kinderen of ze aan hun anklung moeten rammelen. Bijzonder om te zien! We vervolgen de reis naar de Borobudur, 1 van de 7 wereldwonderen die op de lijst staat van Unesco Werelderfgoed. En terecht! Wat een bijzonder bouwwerk die niet van onder naar boven maar van boven naar onder is gebouwd. Ja, dat lees je goed! Het is gemaakt van een bepaald soort steen wat niet door erosie wordt aangetast. Staat vol met beelden en reliefs die een verhaal vertellen. Om het bouwwerk te kunnen bekijken moet je trappen beklimmen, veel trappen met een hoge opstap.....en het is al zo warm met 35 graden in de schaduw maar geen gezeur, we zijn hier nu. Onze inspanning wordt beloond met een geweldig uitzicht. En tussen de honderden reliefen vond ik, hoe kan het ook anders, een dame die het Naad-gebaar maakt. De Bazuin goes Indonesia! Nadat we de vele straatverkopers van ons af hebben geslagen rijden we door naar een zilversmederij. Hier worden allerlei sieraden met de hand gemaakt met een zeer hoog zilvergehalte. Wat soeveniers gaan mee in de koffer! Vrijdag begonnen we de dag met een rit van 4 uren naar een kleine kraamkliniek gesteund door Pikulan. Onderweg was er weer van alles te zien. Ondanks dat de vermoeidheid toeslaat en ik eigenlijk wel even wil slapen in de bus, hou ik m'n ogen dapper open. Ik wil niets missen en zuig alle beelden als een spons op. Wie weet kom ik hier nooit meer terug immers. De bouwstijl van de huizen in dit gedeelte van Java is anders dan waar we eerst waren. Het is nog steeds geen Jan de Bouvrie en krotjes zien we ook maar de straten zijn schoner en de huizen hebben de typische Indische stijl; van hout en met een brede oversteek of veranda. En de uitzichten onderweg zijn weer adembenemend. De kraamkliniek wordt gerund door een aantal nonnen die de zaakjes goed op orde hebben. Het hele gebouw, de kraamkamers, de tuin en de toiletten ...alles is om door een ringetje te halen. Ze ontvangen dan ook onze welgemeende complimenten want bij geen enkel project hebben wij het zo verzorgt aangetroffen! Bij het woord kliniek moet je je geen Nij Smellinghe voorstellen natuurlijk, het is klein maar super schoon en dat is heel wat voor de begrippen van hier. Tegenover de kliniek staat een klein soort hutje waar wat wordt verkocht. Een paar kindjes zitten op de stoep en wenken mij. Nieuwsgierig ga ik kijken. Ik moet binnenkomen en mag zitten op de enigste stoel en uiteraard moet ik eten. Gebakken banaan zo uit de hete olie staat op het menu. Erg lekker! Vader, moeder, opa, oma, een stuk of wat grut, alles kijkt naar mij en ze moeten giechelen telkens als ik wat zeg. Maar weer die gastvrijheid en warmte die ik voel en wat een krachtige mensen in al hun eenvoud. Dit is de plek waar ik mijn roots even heel sterk voel en begrijp waar ik vandaan kom. Ik zit daar in mijn eentje tussen wildvreemde mensen en gebakken pisang te eten en het voelt eventjes als eten bij familie ....een bijzonder moment!

Ons verblijf in Semarang

Hebben we maandag genoten van de mooie natuur, dinsdag en vandaag stond er iets totaal anders op programma namelijk een bezoek aan een medisch centrum gesteund door Pikulan. Dokter Darmayanti zwaait daar de scepter. Deze, ik denk 70 jarige vrouw (wat moeilijk in te schatten) heeft onze diepste respect. In het medisch centrum kunnen wijkbewoners terecht als ze ziek zijn, er worden testen uitgevoerd zoals bloedprikken en bloeddruk opmeten en er wordt voorlichting gegeven over gezonde voeding, hygiene en geboortebeperking. Dit is erg nodig hier want men leeft echt bij de dag. Het is noodzakelijk om de mensen te leren dat als ze wat geld hebben zij daar dan geen bier of sigareten voor moeten kopen (wat overigens wel lekker is :)) maar vooruit moeten kijken en vooral moeten letten op de gezondheid van hun kinderen. Dus gebruik dat geld voor rijst, verse groente of fruit. En als iemand met bijvoorbeeld diarree zich meldt bij de dokter ontvangt deze medicijnen maar wordt er ook gekeken naar de thuissituatie en wordt er voorlichting gegeven over goede hygiene. Een soort van huisbezoek dus. Geweldig om te zien met hoeveel toewijding en tomeloze inzet mevrouw Darmayanti haar werk doet! Ook wordt er veel aandacht gegeven aan de zorg voor kleine kinderen. Vandaag brachten we een bezoek aan, wat wij in Nederland kennen als consultatiebureau. Kinderen worden er gewogen, moeders krijgen advies en allemaal met de bedoeling om de kindertjes gezond op te laten groeien. En je ziet dat het werkt want de kinderen zagen er allemaal goed en verzorgt uit. En ook hier werden we weer ontvangen met een brede glimlach en eten, veel eten. Het valt ons op hoe gastvrij iedereen is. In Nederland moet eerst de agenda getrokken worden als je langs wilt komen, hier is daar geen sprake van. Gewoon aanschuiven en mee-eten. Je bent altijd welkom ook al hebben ze zelf nog zo weinig. Tijdens ons bezoek aan de wijk waar het medisch centrum staat zagen we veel huisvlijt. Bewoners die in het open raam een klein winkeltje hebben ingericht en allerlei spullen verkopen. En alles kost geen drol: een loempiaatje koop je er voor een paar dubbeltjes, een pakje sigaretten voor 1,15 euro en er worden zelfs sigaretten per stuk verkocht. Die zijn in verhouding iets duurder dan een pakje en dat is slimme handel want dan heb je meer omzet. Knappe Indo's!! Van het medisch centrum reden we naar het Ereveld, een begraafplaats waar gesneuvelde soldaten liggen die gevochten hebben tegen de Japanners. Rijen witte kruisjes met daarop de naam, geboorte- en sterfdatum van de soldaat. Jonge mensen allemaal hoor, gemiddelde leeftijd van 24 jaar. Daar word je wel even stil van en doet je beseffen dat wij geluk hebben en dat zoiets verschrikkelijks nooit meer mag gebeuren. Het raakt ons allen diep! We rijden door naar het oude gedeelte van Semarang en stuitten op een chinees stadsgedeelte, een overblijfsel van langgeleden. Nieuwsgierig als we zijn stappen we uit de bus en lopen naar binnen. Verbazing alom bij het zien van de prachtige gebouwen, tempels en beelden in typisch chinese stijl en kleur. En alles top onderhouden. Hollands als we zijn werd het tijd voor een bakje koffie dus hup weer in de bus en op zoek naar een koffietentje met lekkere koffie. Dat viel nog niet mee, dus weet onze reisleider raad: uit de bus stappen en gewoon een wildvreemde voorbijganger vragen waar een bus vol Blanda (zo worden Nederlanders hier genoemd) koffie kunnen halen. Hup, de wildvreemde mee in de bus en hij wijst ons de weg naar een vervallen achteraf buurt waar je s'avonds niet alleen op straat durft maar wel met de gezelligste koffietent van heel Midden-Java met nog goede koffie ook! Heerlijk! Het is hier zinderend warm met zo'n 35 graden dus de Bintang terug bij het hotel smaakt super. En deze mooie dag wordt afgesloten met een diner in Hollandse stijl: gekookte aardappelen, groentes en vlees. Wat een welkome afwisseling na anderhalve week rijst eten!

Van Purwokerto naar Semarang

Gisteren zijn we verkast van Purwokerto naar Semarang. We moesten een afstand van 230 km overbruggen waar we 7 uren over hebben gedaan. Dat we zolang onderweg waren heeft te maken met het feit dat we reden over een B-weg, zoiets als de weg van Surhuisterveen naar Buitenpost maar dan smaller en zonder verkeersstrepen en onderweg zijn we een paar x gestopt om foto's te maken. Het was een prachtige busreis, de weg liep dwars door kleine dorpjes en gehuchten en ging berg op berg af. We hebben genoten van de authentieke dorpstaferelen en van de schitterende natuur. Je zou denken; als ik 1 rijstveld heb gezien heb ik ze allemaal gezien maar niets is minder waar. De natuur hier kent zoveel verschillende kleuren groen ...onvoorstelbaar. Je hebt het frisse felle groen van jonge aanplant en het geelgroene van rijsthalmen die klaar zijn om te worden geoogst. We zagen palmbomen, bananenbomen, kaneelbomen, velden met uien, pepers en theeplantages. Er liepen stromende beekjes rond de sava's en er waren vergezichten die zo uit een film leken te komen. Schitterend om te zien dus het fototoestel draaide overuren. Alles wat hier groeit en geschikt is voor consumptie wordt met de hand verwerkt. Dit gebeurt al generaties lang, er komt geen machine aan te pas. En alles, van wortel tot blad wordt wel ergens voor gebruikt. Als voorbeeld de tabak. De tabaksplant komt hier veelvuldig voor. Als de plant de juiste hoogte heeft bereikt worden de bladeren met de hand geplukt en gewassen en in repen gescheurd. Deze natte stukken worden op grote platen gelegd in de zon om te drogen. Regelmatig worden de repen met een stokje omgedraaid totdat alles goed droog is en klaar is voor verdere verwerking. Grote bamboemanden worden van binnen bekleedt met gedroogde bananenbladeren en daarop komt de gedroogde tabak. De bladeren worden als een soort deksel dichtgevouwen en dan is het klaar voor transport voor de sigaretenfabriek. En dit hele proces gaat dus met de hand waarbij hele families van klein tot groot meewerken. Van de Arbo-wet hebben ze hier nog nooit gehoord en vast ook niet van arbeidstijden! Als de zon hoog staat is het pauze en als de zon onder gaat is het bedtijd ....of zoiets! Via de foto's zie je dit proces in beeld. Vandaag waren en morgen zijn we te gast bij alweer een bijzonder project van Stichting Pikulan. Hierover zal ik morgenavond schrijven. (Het tijdsverschil is overigens 5 uur met Nederland, wij lopen hier voorop)

Purwokerto

De afgelopen dagen verbleven we in een mooi hotel in Purwokerto en hebben we wat meer de toerist uitgehangen. Zaterdag bezochten we eerst de plaatselijke Huishoudschool, een project van Pikulan. Hier krijgen meisjes vanaf 13 jaar onderwijs in koken, bakken en naaien en werkloze vrouwen kunnen met een micro-krediet cursussen volgen in bakken om vervolgens de gemaakte producten te verkopen. Het gemiddelde maandsalaris ligt rond de 160 euro dus een bijverdienste is wel nodig. Ook om te voorkomen dat je uiteindelijk je heil zoekt in de prostitutie! Daarna gingen we naar de vulkaan-moutain. Een prachtig park aan de voet van een vulkaan. We gingen in de beentjes want wilden perse een hoger gelegen warm water bron bezoeken. Ook ik wilde in de heilzame bron, je weet nooit waar het goed voor is. Kreeg de broekspijpen niet hoog genoeg opgerold, naja dan maar met broek en al erin, maar erin zal ik. 45 graden, heerlijk!! We reden door naar de rijstvelden, klauterend over smalle walletjes en beekjes kwamen we bij een paar landarbeiders en mochten zelf wat rijst dorsen. Altijd leuk voor een fotomoment. Zondagmorgen (vandaag dus) ging de groep naar een kerkdienst. Die was al om 08.00 uur en Sophia en ik lieten dit aan ons voorbij gaan. Even wat langer liggen was erg welkom na 5 dagen half 7 uit bed. Als echte diva's lagen we om 11.00 uur bij het zwembad. La Paay en Brard waren er niets bij en alleen de kaviaar en champagne ontbraken nog. Over drinken gesproken; dat is hier een heel ritueel. Stel je voor: je gaat naar het barretje bij het zwembad en besteld 2 Bintangs (het Indonesische Heineken). Het zijn grote flessen bier dus je besteld er 2 extra glazen bij om het bier te delen met de anderen. Degene achter de bar belt de bestelling door naar het hoofdgebouw. Minstens 20 min later komen 2 andere bedienden met het bier. De ene draagt de flessen en de andere de glazen. So far so good. Maar de 2 extra glazen zijn geen bierglazen maar wijnglazen. Sjoet, dus gaat de bediende terug naar het barretje waar de bestelling voor 2 extra bierglazen wordt doorgebeld aan het hoofdgebouw, waarna je vervolgens weer 20 minuten moet wachten op die glazen. En zo herhaalt zich dat elke keer als je iets wilt drinken. Over inefficient werken gesproken. Ik zie hier een schone taak weggelegd voor het Bazuin-barteam! En misschien kan dj-Theun dan ook meteen meekomen want de muzieksmaak hier is ook niet geheel de onze! Wat we ook missen is het fetpantsje en een blokje kaas of worst bij de borrel. Het is een en al zoetigheid en koekjes, gek dat hier zo weinig dikke mensen zijn. Vanmiddag gingen we in een lange stoet van 12 bedjaks naar het centrum van de stad om de economie hier wat te stimuleren. De rupiahs branden ons al dagen in de broekzak dus we gingen op de struun naar wat leuks. Alles is hier spot goedkoop maar helaas is ook dit niet onze smaak. Veel schoentjes met blingbling, shirts met schreeuwerige prints of typische Indo-kledij waar we met geen mogelijkheid inpassen. Mmmhhhh, we willen iets kopen! Sophia en ik proberen ons geluk in een zijstraat maar moeten daarvoor wel een drukke weg over. Bij de zebrapaden is geen stoplicht dus ook hier moet je brutaal zijn wat wij dan ook zijn. Met onze mooiste glimlach wagen we de overtocht maar vergeten ff dat het verkeer hier aan de andere kant van de weg rijdt dan bij ons thuis. In een draf, laverend en met de slappe lach komen we toch aan de overkant. En dan vervolgens net doen of zien we niet dat de Indo's ons met open mond nastaren, hahahaaaa! Al met al weer veel beleefd, zie ook mijn foto's. Morgenvroeg vetrekken we naar Semarang, helemaal in het noorden van Java. We zijn weer benieuwd!!

Het waren twee mooie dagen ....

Donderdagmorgen hebben we de geboortestad van ons mam verlaten, Jakarta. De rondrit door de stad bracht veel herinneringen bij mam naar boven. Straten, namen en bepaalde gebouwen herkende ze meteen. Das toch wel bijzonder na 67 jaar! Ook heeft ze met enkele bewoners en mensen van het project in haar moederstaal gesproken. Langzamerhand kwamen steeds meer woorden in het geheugen terug en Sophia en ik hoorden het met verbazing aan. Ze geniet, vaak in stilte, met volle teugen! Haar geboortehuis staat er niet meer maar hier even terug te zijn is voor haar al voldoende. Prachtig, we genieten!!! ' sAvonds gaat ze vroeg op bed, moe van alles. Wij blijven gezellig met een groepje op het terras. Het is hier om 18.00 uur donker maar de temperatuur is nog hoog. Gezellig, wat Bintangs erbij. En iemand moet toch het licht uitdoen, toch?! Van Jakarta zijn we naar de Plantentuin in Bogor gereden. Dit is een soort Keukenhof maar dan zonder bloembollen maar met veel bijzondere planten, bomen en bamboesoorten. Natuurlijk moesten moeder en dochters op de foto in een bedjak. Daarna reden we door naar Bandung, naar de plaatselijke muziekschool. Hier krijgen 300 kinderen muziekles op voornamelijk slagwerk-instrumenten. Elke dag om half 4 geven 60 kinderen een concert en dat dus 5 dagen in de week. Geweldig om mee te maken en behoorlijk muzikaal ook. Jaloersmakend! Ik wou dat we dit in Stynsgea hadden :) Vanmorgen hebben we de bus verruild voor een trein. Een prachtige tocht van 5 uren gemaakt door het geweldige landschap. Rijstvelden, kleine dorpjes en rubberplantages trokken aan ons voorbij. De fotocamera hadden we constant in de aanslag want er is zoveel moois dat je thuis wilt laten zien! We zagen bij de vele huisjes kleding buiten hangen, over een touwtje of over de heg. We zijn er nog niet achter of dit de was is of een veredelde kledingkast. Het zou beide kunnen. Het ultieme vervoermiddel is hier een brommertje om je snel van a naar b te brengen. Verkeersregels hebben we niet ontdekt, de brutaalste heeft gewoon voorrang. Ook heeft onze buschauffeur een bijrijder. Die zorgt dat we via nauwe steegjes ergens komen door de halve straat af te zetten of brommertjes te verplaatsen die lukraak staan geparkeerd. Of hij stopt een verkeersregelaar war geld toe zodat wij voorrang krijgen. Moet je in Nederland es proberen! Sophia en ik hebben veel Opa Nowack-mannetjes gezien (dat is de vader van ons mam). Van die typische oude Indo-mannetjes getekend door de zon en het leven. Ik heb een paar foto's geplaatst om jullie een indruk te geven. In het echt is het mooier en indrukwekkender. Hier beleef je echt de geuren, de kleuren en de mensen. Niet uit te leggen maar misschien lukt dat toch enigszins door mijn verhalen en foto's!

Wat een indrukken en het is nog maar dag 2

Dinsdag zijn we aangekomen in Jakarta na een vliegreis van 13 uren. Het vliegveld hier is enigszins anders dan wij in Nederland gewend zijn. Vooral veel kleiner, rijen dik voor het visumloket en een kleine ontvangst- en afhaalhal. Veel blauwe taxi's die toeristen naar de plek van bestemming brengen. Voor ons staat er een bus klaar met airco gelukkig want dat is hier wel nodig. We maken meteen een rondrit door de stad. Op elke hoek van de straat zien we straatventers die allerlei etenswaren verkopen, of kraaltjes, flesjes water en veel prullaria. Kleurrijk vooral en leuk om te zien. Veel mannen hangen in onze ogen daar wat rond, vrouwen zien we amper, die zijn zeker ergens aan het werk. We zien ook meteen de schrijnende armoede want de stad bestaat voor een groot gedeelte uit krottenwijken. Bewoners leven in iets van een hutje van wat planken, board en een golfplatendakje. Wie geen hutje heeft leeft onder een viaduct of aan de oever van een vieze vervuilde rivier. Tegen de achtergrond van deze beelden doemen grote grijze flats en kantoren op. Een grotere tegenstelling is niet denkbaar en we kijken er met stille verbazing naar. Na een heerlijk typisch Indisch diner zoeken we moe ons bed op. De slaap wil niet komen .....komt vast door de eerste indrukken maar misschien ook wel door de moskee met bijbehorend gezang (5× per dag!) waar we vlak naast slapen. Vandaag hebben we een project bezocht van stichting Pikulan: Tajung Priok. Hier worden 40 jonge kinderen uit de sloppenwijk opgevangen, kunnen ze naar school om later beter terecht te komen dan de vele straatventers. Pikulan steunt dit project met geld en middelen, hard nodig. We zijn zeer hartelijk ontvangen met zang, muziek, dans en natuurlijk eten! Wat een schatten van kinderen, nieuwgierig naar ons (ze gaan op schoot zitten, voelen aan je haar, willen je naam weten) en alles met een vertederende lach. En zo ontzettend gastvrij en zo dankbaar voor de steun die ze krijgen van die vreemde blanke mensen uit het verre Hollanda. Degenen die mij goed kennen weten dat ik een week emo-mens ben dus heb een traan moeten wegpinken .... Sophia stal het hart van een klein tenger meisje, Melissa. Ze vond Sophia heel mooi en week geen moment van haar zij. Je wilt meer doen, geld geven of spullen. Maar zo'n kleine meid is al blij dat ze met je op de foto mag en een aai over de bol krijgt. Heel, heel indrukwekkend. Jakarta is met recht een wereldstad te noemen. Niet vanwege brede boulevards, winkelstraten of bijzondere gebouwen. Maar wel vanwege 12 miljoen (!) inwoners die allemaal proberen te (over)leven.